Accommodation

سیاست پولی تطبیقی یا "Accommodative Monetary Policy" یک رویکرد در مدیریت اقتصاد است که هدف آن ترغیب فعالیت‌های اقتصادی و توسعه اقتصادی است. این سیاست به کار گرفته می‌شود زمانی که اقتصاد با مشکلاتی همچون رکود یا کاهش رشد مواجه می‌شود و نیاز به تحریک و ترویج فعالیت‌های اقتصادی دارد. این سیاست به منظور افزایش عرضه پول، هم راستا با درآمد ملی و تقاضای پول اجرا می‌شود.

یکی از اصول اساسی سیاست پولی تطبیقی، کنترل نرخ بهره است. در این رویکرد، بانک مرکزی تلاش می‌کند تا با تعیین نرخ بهره پایین‌تر، اقتصاد را تحریک کند. این کار باعث افزایش سرانه‌های تقاضا در اقتصاد می‌شود و می‌تواند تشویق کننده برای سرمایه‌گذاران و مصرف‌کنندگان باشد.

علاوه بر کنترل نرخ بهره، سیاست پولی تطبیقی می‌تواند از ابزارهای دیگری نیز استفاده کند. این می‌تواند شامل خرید اوراق قرضه دولتی توسط بانک مرکزی یا تغییر در نسبت‌های اعتباری باشد که به بانک‌ها اجازه می‌دهد بیشتر وام دهند.

یکی از مزایای این رویکرد این است که می‌تواند به سرعت واکنش نشان دهد و بتواند در شرایط بحران اقتصادی به میزان زیادی کمک کند. همچنین، باعث می‌شود تا هزینه‌های اقتصادی کاهش یابد و تا حد ممکن از تحریک‌های بزرگ‌مقیاس و ناپایدار خودداری شود.

به همین دلیل، سیاست پولی تطبیقی یکی از ابزارهای مهم در دسته‌بندی اقتصاد سیاست‌های تحریکی به شمار می‌آید. با این حال، باید توجه داشت که همواره ممکن است موثریت و اثربخشی این سیاست بستگی به شرایط خاص هر اقتصاد داشته باشد و باید با دقت و دانش متخصصانه اجرا شود.