Reserve Requirement Ratio

نرخ ذخیره قانونی یا Reserve Requirement Ratio به یکی از مهم‌ترین ابزارهای کنترل پولی در سیاست‌های اقتصادی یک کشور اطلاق می‌شود. این نرخ نشان دهندهٔ درصد از وجوه مالی که بانک‌ها موظف به نگهداری در اختیار مرکز بانک مرکزی دارند، نسبت به سپرده‌های مشتریان است. به عبارت دیگر، این نرخ تعیین می‌کند که بانک‌ها چه مقدار از وجوه سپرده‌ها را باید به صورت ذخیره نگه دارند و چقدر از آن را می‌توانند به عنوان وام به مشتریان بدهند.

هدف اصلی از تعیین نرخ ذخیره قانونی کنترل نرخ تورم و پایداری اقتصاد است. با تغییر این نرخ، بانک مرکزی می‌تواند تاثیری بر روی تأمین پول در جریان اقتصاد بگذارد. افزایش نرخ ذخیره قانونی باعث کاهش مقدار پول در دسترس بانک‌ها می‌شود و برعکس، کاهش آن باعث افزایش پایداری پولی و تحرک اقتصادی می‌شود.

این سیاست اقتصادی می‌تواند اثرات جانبی نیز داشته باشد. به عنوان مثال، کاهش نرخ ذخیره قانونی می‌تواند باعث افزایش تقاضا برای وام‌ها شود و در نتیجه، رشد اقتصاد را تحریک کند. اما این ممکن است باعث افزایش نرخ تورم شود که می‌تواند منجر به مشکلات اقتصادی دیگر شود.

در کل، نرخ ذخیره قانونی یکی از ابزارهای مهم در دسترس بانک‌های مرکزی برای کنترل و تنظیم جریان پول در اقتصاد کشورهاست و تاثیرات گسترده‌ای در اقتصاد می‌تواند داشته باشد.